Buddyzm
Jest to swoisty system filozoficzny i etyczny, a także religijny. Założycielem i twórcą jest Siddhartha Gautama, który żył na przełomie szóstego i piątego wieku przed naszą erą. Zalicza się ona do religii dharmicznych i nieteistycznych. Słowo buddyzm powstało niedawno. Kiedyś używane były nazwy dharma, sasana bądź też buddhasasana. Religia ta opiera sięna Czterech Szlachetnych Prawdach, które głoszone były właśnie przez Siddharthę Gautamę. Celem jest ustanie cierpienia. Wyróżnia się wiele rodzajów buddyzmu, które łączy właśnie wspólna filozofia życia i wspólny cel. Wśród nich wymienić należy między innymi: ahinsa, buddyzm tybetański, który dzieli się na cztery części, buddyzm zen, mahajana, która również wyróżnia kilka odmian, a także theravada. Większość z nich dzieli się w zależności od miejsca, w którym są one wyznawane. Buddyzm niesie ze sobą pokój i szczęście. Trudno jest w nim znaleźć jakieś elementy przemocy, wymierzania sprawiedliwości na własną rękę itp. Jest to typowa religia pokoju i stoicyzmu.
Buddyzm tybetański
Czasami nazywany jest też jako lamaizm. Jak sama nazwa wskazuje rozwinął się głównie w Tybecie. Jest on najbardziej zakorzeniony dokładnie w tradycji wadżrajany. Wyróżnia się też kilka jego odmian, na przykład japońską, jak i na terenie Indii, Sri Lanki, Azji Centralnej, Indonezji czy Indochin. Wyróżnia się tutaj też cztery główne tradycje, a mianowicie: Ningma, Kagu, Sakja oraz Pelug. Czasami można się też spotkać z piątą duchową tradycją Tybetu o nazwie Bon. Wielokrotnie znaleźć można historyczne współdziałanie tradycji buddyzmu tybetańskiego z innymi buddyjskimi tradycjami, jak i z religią bon.
Ningma
Jest to jedna z tradycji buddyzmu tybetańskiego. Czasami uznawana jest też jako jej odmiana. Ponadto jest najstarszą formą buddyzmu tybetańskiego. Sama nazwa już odnosi się do starożytnej tradycji bądź tradycji z przekazów starożytnych. Przede wszystkim nauki te opierają się na tantrach wewnętrznych, a także dzieli się na tak zwanych Dziewięć „Pojazdów”, które odnoszą się do nauk Hinajany, Mahajany oraz Wadżrajany. Głównym elementem jest tutaj umysł i panowanie nad nim. Przyjmuje się, że Ningma jeszcze dzieli się na dwie sandhi, czyli „domy”: klasztorną oraz jogiczną, które różnią się między sobą poszczególnymi stosowanymi praktykami religijnymi.
Buddyzm zen
Jest to jeden z kilku nurtów buddyzmu. Pełną swoją formę uzyskał w Chinach. Stamtąd też przeniósł się do Korei, Wietnamu oraz Japonii. Wywodzi się z rodziny mahajany, ale poprzez wiele wieków uzyskał też inny styl, minimalizm i liczne paradoksy. Główną praktyką jest zazen, czyli uzyskanie swojej prawdziwej natury, dotarcie do stanu Buddy. Wielu uważa, że zen nie jest religią, ale bardziej filozofią, swoistą drogą życia, gdzie wiara w ogóle nie jest istotna. Opiera się przede wszystkim na medytacji z ośmiorakiej ścieżki.
Theravada
Jest to jedna z najdłużej istniejących szkół buddyjskich. Zwolenników i przedstawicieli tej szkoły określa się mianem teravadinów, czyli głoszących. Przede wszystkim od wieków występuje na Sri Lance, a także w Południowo-Wschodniej Azji, a szczególnie na Birmie, Tajlandii, Kambodży, Laosie i częściowo w Chinach. Ostatnio theravada staje się coraz popularniejsza również w Singapurze i Australii. Głównymi pismami, z których korzystają wyznawcy theravada jest Kanon palijski, który znany jest też jako Tipitaka.
Shingon
Jest to japońska odmiana dla buddyzmu ezoterycznego. Jest to swoisty odpowiednik dla zhenyan zong. Została założona w ósmym wieku przez Kobo Daishi. Nazwa w wolnym tłumaczeniu oznacza słowo mantra, czyli prawdziwe słowa. Wierzy się, że prawda może być objawiona w słowach, które mają magiczną moc sprawczą. Nauki shingon oparte są w większości na Mahavairocana Sutra oraz Vajrasekhara Sutra. Obecnie siedziba „sekty” znajduje się w Koha-san w regionie Wakayama. Wielokrotnie Budda Vairocana, czyli swoisty „bóg” shingon utożsamiany jest z boginią słońca, czyli Amaterasu.
Ahinsa
Jest to wyjątkowa wprost zasada moralna, która obecna jest również w hinduizmie, głównie z dżinizmie. Główną zasadą jest poszanowanie życia. Dlatego też nie wolno zabijać, zadawać obrażeń cielesnych żadnym istotom żywym, a więc ludziom, zwierzętom, a nawet roślinom czy samej Ziemi. Te dwie ostatnie grupy odnoszą się przede wszystkim do dżinizmu. Jest to również treść pierwszego wskazania buddyjskiego, a więc buddyjska miłość do wszystkiego, co żyje na świecie. ahinsa rozpowszechniła się poprzez Mahatmę Gandhiego.