Tabor
Święta góra, wznosząca się samotnie na wysokość 588 m npm. ponad otaczającą ją równiną, wygląda z dołu bardzo majestatycznie. Tak przedstawiała się oczom Psalmisty, gdy stawiał ją na równi z wysokim szczytem Hermonu, wzywając obie góry, by dały świadectwo chwały Bożej : Tabor i Hermon wykrzykują radośnie na cześć Twego imienia (Ps 89,13).
Dzięki swemu charakterystycznemu kształtowi, swej malowniczości, swej roślinności i wspaniałej panoramie, jaką stąd można oglądać, jest to jedyna w swoim rodzaju góra na terenie całej Palestyny. Droga wije się serpentyną po jej zboczach, porośniętych dębami, drzewami świętojańskimi i mastyksowymi, terebintami i piniami. Spłaszczony szczyt, stanowiący małą równinę o 1200 m długości i 400 szerokości, otoczony jest murami twierdzy saraceńskiej z XIII w. Wjeżdżamy przez średniowieczną bramę Bab al-IIawn („Brama Wiatru”).
Góra Tabor zapisała się w historii religii głównie dzięki wydarzeniu jakim było Przemienienie Chrystusa. Misterium Przemienienia Pańskiego upamiętnia mozaika w absydzie centralnej bazyliki, natomiast mozaiki w krypcie przedstawiają cztery inne „przemienienia” Chrystusa : narodzenie, Eucharystię, mękę i śmierć oraz zmartwychwstanie.
Dzieje góry
Góra święta północnych pokoleń Izraela, dla których stanowiła punkt graniczny (Jo, 19,22), jawi się jako potężny i wymowny obraz w pismach proroków (Jr 40,18) i w Psalmach (89,18). Sławne było zwycięstwo, odniesione tu przez lzaaka, wspieranego radą Debory, nad wojskami Sisery
(Sdz 4,0.12-16). Góra stanowiła później ośrodek kultu bałwochwalczego, ganionego przez proroka Ozeasza (5,1).
Antioch III, król Syrii, w roku 218 prz. Chr., a Wespazjan w roku 07 po Cłir. najęli ten niełatwy do zdobycia punkt strategiczny, podstępem sprowadzając jego obrońców w dolinę.
Jednak dla chrześcijańskiego pielgrzyma o wiele ważniejsza od innych wydarzeń, jakie miały miejsce na Taborze, jest opisana przez Ewangelie scena Przemienienia Chrystusa.
Bazylika
Budowa nowej bazyliki, rozpoczęta przez Kustodię Ziemi Świętej w roku 1919, została ukończona w roku 1924. W tym samym roku świątynię konsekrował kard. Giorgi, legat papieski.
Styl bazyliki nawiązuje w swych generalnych liniach do architektury rzymsko-syryjskiej, której szczytowy okres rozwoju przypada na IV-VII w. Przed wejściem wznosi się bogato rzeźbiony łuk, opierający się po bokach o dwie wieże. Tworzy się w ten sposób jakby przedsionek, który ma zamiast sklepienia błękit nieba. W głębi przedsionka znajduje się portal. Dwie wieżo po betkach fasady łączą z kościołem dwie kaplice, wznie¬sione na miejscu wcześniejszych, poświęcone Mojżeszowi i Eliaszowi. W ten sposób zrealizowało się pragnienie św. Piotra, by wznieść na Taborze trzy przybytki : dla Chrystusa, Mojżesza i Eliasza. Bazylika składa się z trzech naw, przedzielonych potężnymi filarami i arkadami. Ponad arkadami biegnie gzyms pokryty kolorową mozaiką. Stanowi on podstawę biegnących po obu stronach nawy głównej rzędów kolumienek, które podtrzymują belkowanie dachu. W centrum bazyliki schodami rozciągającymi się na całą szerokość nawy głównej schodzi się po 12 stopniach do krypty, zachowującej starożytne mury i ołtarz, odnaleziony w czasie wykopalisk. Z naw bocznych wchodzi się po schodach do prezbiterium, wznoszącego się ponad kryptą na wysokość kilku metrów powyżej poziomu posadzki kościoła.
Panorama
Panoramę, która rozciąga się ze wszystkich stron ze szczytu Taboru, winno się oglądać z Pismem Świętym w ręku. Zobaczymy wówczas nie tylko naturalne piękno krajobrazu, lec?, przed wnikliwymi oczyma staną również ludy, które żyły tu przed wiekami, wydarzenia, należące do najważniejszych w historii ludzkości.
U stóp świętej góry rozciąga się na południe i południowy zachód piękna pokryta zielenią równina Ezdrelon. Dwa łańcuchy górskie, które przecinają ukośnie od wschodu, to Dżabal Dąbi i góry Gilboa, a dalej góry Efraima; ml zachodu zaś wznosi się łańcuch Karmelu. Miejsca te były sceną rozmaitych wydarzeń historycznych, bohaterskich wojen, przemarszów wielkich armii, wydarzeń, w których objawiała się potężna i budząca grozę moc Boża.
Z drugiej strony, zaczynając od północnego zachodu, od wzgórz, za którymi kryje się Nazaret, miasto dzieciństwa i młodości Chrystusa, przenosimy spojrzenie na północny wschód, gdzie u stóp wysokiego, pokrytego śniegiem szczytu Wielkiego Hermonu znajduje się północny k runięć Ziemi Obiecanej, na wschód, gdzie wznoszą się góry, leżące za doliną Jordanu i ponad pięknym Jeziorem Genezaret, a wreszcie raz jeszcze na południe, na osiedle Nain, rozsiadłe na dolnych stokach Dżabal Dąbi, a dalej na wzgórza Samarii.
Ruiny
Na północ od bazyliki wznoszą się ruiny niegdyś rozlegle zbudowanego klasztoru benedyktynów. Do dzisiejszych czasów można zauważyć miejsca gdzie znajdował się kapitularz oraz mała kaplica (6 na 4 metry) która służyła w charakterze oratorium. na południowy wschód od bazyliki zobaczyć możemy resztki mozaiki bizantyjskiej oraz piękna wieżę obudowaną w części należącą do twierdzy saraceńskiej. Można również zwiedzić muzeum gdzie zgromadzono przedmioty o wartości archeologicznej – fragmenty rzeźbiarskie, inskrypcje, lampy, naczynia itd. Nieopodal na zboczu znajduje się oratorium pod nazwą „Decentibus”.
Góra przepaści
Upamiętnia miejsce znane z wydarzenia zapisanego w (Łk 4:29). Miejsce owo znajdować się musiało nieopodal osiedla otoczonego głębokimi dolinami dzisiaj już zasypanymi. Odkąd pierwotna topografia osiedla została zapomniana Tradycja umieściła owo wydarzenie u na górze Dżabal al.-Qafze która stoi na południe od Nazaretu. W tym miejscu zwanym „Skok Pana” wznosiła się kaplica z małym klasztorem. Zaś ruiny klasztoru do dziś są widoczne. Znajdują się tutaj dwie cysterny oraz niewielka apsyda która została wykuta w skale. W 1935 r. neuville odkrył w pobliżu grotę prehistoryczną z ludzkimi szczątkami. W roku 1965 prowadzono tutaj dalsze wykopaliska.