Benedykt XV
Benedykt XV, czy też właściwie Giacomo Della Chiesa zaliczany jest do grona pocztu papieży. Swoją przygodę z kapłaństwem rozpoczął kilka dni przed Bożym Narodzeniem roku 1878, gdzie w Rzymie został wyświęcony na kapłana. W tym samym jeszcze roku udało mu się uzyskać doktorat z teologii, w następnym natomiast doktorat z prawa kanonicznego. Dzięki nieprzeciętnemu wykształceniu znalazł on angaż w papieskiej służbie dyplomatycznej, gdzie rozsławił się jako bardzo sprawny, właśnie jeśli chodzi o ogół spraw powiązanych z dyplomacją i wszystkim innym, co będzie się do niej kwalifikowało. Swoje umiejętności dyplomatyczne wykorzystywał także jeśli chodzi o posługę papieża. Był on papieżem z całą pewnością wyjątkowym o czym świadczyć może fakt, że został pochowany w krypcie bazyliki świętego Piotra, gdzie tylko najbardziej znamienici papieże znajdowali tam miejsce swojego pochówku. Jak reszta papieży przed nim był on pochodzenia czysto włoskiego, a dokładniej mówiąc z patrycjuszowskiej rodziny.
Dzieciństwo
Giacomo pochodził z Włoch. Swoją przygodę z nauką rozpoczął w rodzinnym domu, następnie natomiast udało mu się dostać na jeden z słynniejszych włoskich uniwersytetów jeśli chodzi o przygotowania do stanu kapłańskiego. Znajdował się tam przez sześć lat, dokładniej mówiąc w latach sześćdziesiątych wieku dziewiętnastego. Na skutek nalegań swojego ojca przerwał jednak edukację w tymże właśnie kierunku. Następnie ukończył eksternistycznie studia filozoficzne w genui, w tamtejszym seminarium i rozpoczął następnie studia prawnicze na uniwersytecie królewskim, gdzie udało mu się uzyskać doktorat prawa cywilnego. Dopiero w tym momencie ojciec wydał mu zezwolenie na kontynuowanie studiów kapłańskich, seminaryjnych. Studiował on w tym czasie na rzymskich uniwersytecie, na którym otrzymał doktorat z teologii, następnie z prawa kanonicznego, co spowodowało, że miał ułatwiony start w karierę kapłańską, z trzema już doktoratami w ręce.
Kapłaństwo
Historia z kapłaństwem rozpoczęła się od dnia dwudziestego pierwszego grudnia roku 1878, kiedy to został wyświęconym na księdza. Nie trzeba było długo czekać, aby został biskupem, gdyż miało to miejsce już w roku 1907, gdzie na stanowisko to mianowany został z rąk swojego poprzednika jak się potem okaże, a mianowicie Piusa dziesiątego. W czasie sprawowania swojej funkcji odwiedzał on wszystkie parafie oraz kaplice znajdujące się w zasięgu jego kontroli. Największą uwagę skupiał jednak na wychowanie kleru, podstawowej nauce religii. W takowy sposób miał zamiar przeciwstawienia się zamieszkom, które wybuchały w Bolonii i powodowane były przez socjalistów. Kolejny krok w jego kapłańskiej karierze, jeśli można ją w ogóle tak określić to dwudziesty trzeci maj roku 1914, kiedy to zostaje mianowany kardynałem i otrzymuje kardynalski kapelusz. Miało to miejsce po śmierci kardynała Rampolli, które uczniem z resztą był przyszły papież Benedykt XV, powodowało to obawy, że wpływy zmarłego kardynała mogą przez to wzrosnąć. Cały okres kapłaństwa Giacomo uświadczyć może nas w przekonaniu, że obrał on właściwą drogę w swoim życiu i że z całą pewnością posiada powołanie do pełnienia posługi kapłana. Całym swoim życiem i całą swoją osobą zachęcał on innych do wiary w Boga i przekazywał tą wiarę, zaszczepiając ją w sercach innych ludzi, co z pewnością jest pięknym świadectwem. Nie dziwnym jest też fakt, że został on doceniony przez grono kardynalskie i ustanowiony papieżem.
Papież
Konklawe w celu ustanowienie nowego papieża zebrało się już w momencie trwania pierwszej wojny światowej. W momencie dziesiątego skrutynium w roku 1914 przyszły papież otrzymał trzydzieści osiem głosów, na oddanych w tamtym momencie pięćdziesiąt siedem. Jako papież przyjął imię Benedykt piętnasty, a jego koronacja miała miejsce tradycyjnie w kaplicy sykstyńskiej. Cały jego pontyfikat z całą pewnością warunkowała pierwsza wojna światowa. Podejmował on szeroką gamę pokojowych inicjatyw i jednocześnie starał się łagodzić skutki, które miały miejsce z powodu wojny. Od samego pomocy zajmował się organizacją szeroko pojętej pomocy właśnie dla wojennych ofiar. Otworzył on w Watykanie biuro opieki nad jeńcami i ośrodek informacyjny o osobach zaginionych i pojmanych, który dawał możliwość ułatwienia kontaktu żołnierzy z rodzinami. Oprócz tego zajmował się organizacją czysto sanitarnej i żywnościowej pomocy dla jeńców i ludności zamieszkującej kraje, które obejmowały działania wojenne. W swojej encyklice, która wydana została pierwszego listopada tego samego roku zwracał się z apelem do panujących tym światem o zachowanie pokoju i zaprzestanie działań wojennych. Trzy lata później ponownie wydaje pokojową notę, która skierowana jest do wszystkich z walczących państw, gdzie chce aby pokój nie wyróżniał ani przegranych ani zwyciężonych. Jednocześnie apelował o uwzględnienie żądań, które wysuwały uciśnione narody pozbawione swoich państw, między innymi był za przyznaniem niepodległości naszemu krajowi, gdzie możliwe, że także dzięki jego wpływom, twór taki jak Polska, ponownie zagościł na mapach, po stu dwudziestu trzech latach ucisku.
Encykliki
Benedykt piętnasty był autorem dwóch encyklik, pierwsza z nich wydana została w roku 1914, w czasie trwania pierwszej wonny światowej. Dotyczyła ona przede wszystkim przyczyn jej wybuchu, oprócz tego omawiała także problemy kościoła, z którymi boryka się w czasie swojego pontyfikatu. Druga z encyklik wydany została sześć lat później, czyli w roku 1920, kiedy chodziło w niej przede wszystkim o przekazanie ludziom, że konieczne jest przywrócenie ogólnego i powszechnego pokoju na świecie, który jest niezbędnym do dalszego życia w pełnej harmonii.
Stosunek Benedykta XV do Polski
Z całą pewnością Benedykt XV naszym rodakom w tamtym czasie kojarzył się bardzo dobrze, było tak przede wszystkim z tego powodu, że był on zwolennikiem przyznania Polsce niepodległości. W momencie jej odzyskania wystosował on do polskiego narodu pismo, czy też list, co uczynił poprzez arcybiskupa Aleksandra Kakowskiego, gdzie przypomina Polsce o jej chlubnej historii i chrześcijańskich korzeniach, gratuluje jednocześnie wytrwałości w utrzymaniu polskich tradycji i kultury przez ten ponad wiek bez własnego państwa. Oprócz tego był on tym, który ustanowił święto MB Królowej Polski, a oprócz tego skierował do biskupów świata przesłanie dotyczące nieszczęsnej polski, gdzie pisał, że Europa niegodziwie przez wiele lat odpłacała się Polsce za jej szytą złotymi nićmi historię wewnętrzną oraz zagraniczną.
Ciekawostki
Każdy z sławnych i znanych powszechnie światu ludzi, szczególnie jeśli chodzi o ludzi o tak światłym umyśle, jaki posiadał Benedykt piętnasty posiadać będzie liczne ciekawostki, które możliwe są do odnalezienia w życiorysie. W tym przypadku Benedykt był jednym z papieży, który wyznawał zasadę, że jest więźniem Watykanu, nie opuszczał go w ogóle, same swoje apartamenty oraz okolice bazyliki świętego Piotra były przez niego opuszczanymi tylko w przypadku wyjątkowych sytuacji. Znajdował się on więc zawsze na posterunku, gotowy podejmować ważne decyzje w sprawach wiary i wielu, wielu innych tym podobnych.