Kalwaria
Kalwaria to bardzo ważne miejsce w historii życia Jezusa Chrystusa, gdyż była miejscem jego ukrzyżowania.
Kalwaria
Sanktuarium wznosi się około 5 m nad posadzką bazyliki na planie prostokąta o wymiarach m 11,45 na 9,25. Dwa wielkie filary dzielą je na dwie nawy czy raczej kaplice. Kaplica zajmująca prawą część należy do Łacinników. Stanowi ona X i XI Stację Drogi Krzyżowej, do czego nawiązuje obraz w ołtarzu.
Kaplice tę odnowił w roku 1937 architekt A. Rarluzi, pokrywając ściany marmurami, a sklepienie mozaikami. Mozaikę sklepienia, w której centrum zachowało się oryginalne średniowieczne przedstawienie postaci Zbawiciela, projektował D’Achiardi, natomiast mozaiki w lunetach L. Trifoglio. Od wschodu przedstawione jest Ukrzyżowanie, a od południa pobożne niewiasty i św. Jan, kontemplujący z bólem Ukrzyżowanego. Trzecia scena przedstawia ofiarę Izaaka, będącego figurą Chrystusa. Ołtarz z posrebrzanego brązu jest dziełem o. Domenico Portigiani, dominikanina z klasztoru św. Marka we Elorencji, który go wykonał w roku 1588. Na sześciu tablicach przedstawione są różne sceny Męki, malowane na płótnie. Również na cennych świecznikach z brązu przedstawione są różne sceny Drogi Krzyżowej, odlane według rysunku R. Politi.
Druga kaplica, północna, należy do Greków. Wznosi się ona na tej samej skale, w którą zatknięty był krzyż Odkupiciela świata. Jest to zatem dokładnie to miejsce, w którym Jezus zmarł na Krzyżu za grzechy świata.
Skała Kalwarii, która posłużyła za podstawę Krzyża Zbawiciela, i grób, który na trzy dni zamknął w sobie Jego ciało, otwierając się ponownie, gdy Chrystus wychodził z niego w chwale zmartwychwstania, dla rodzącego się Kościoła niewątpliwie nabrały charakteru miejsc świętych. Przypuszczać, że tak się nie stało, nie miałoby sensu. Dlatego to właśnie w sto lat później cesarz Hadrian, chcąc odwieść chrześcijan od oddawania czci miejscom tak drogim ich pobożności, kazał je przykryć tarasem Kapitelu założonej przez siebie Aclia Capitolina. Tak pozostawały aż do początku IV w., kiedy to w roku 326 te święte miejsca zostały odsłonięte z chwilą zburzenia budowli pogańskich. Wspaniała bazylika konstantyńska, której budową kierował biskup Makariusz, została uroczyście otwarta w roku 335. Jeszcze dziś jesteśmy w stanie dokładnie określić jej położenie i układ, w części dzięki dawnym opisom pielgrzymów, w części dzięki ostatnim odkryciom archeologicznym, dokonanym w bazylice w trakcie prac restauracyjnych. Wejście do bazyliki od strony wschodniej poprzedzone było przez propileje, włączone w wapienną kolumnadę Cardo Mazeirnus, głównej ulicy w Aelia Capitolina, jednak wyróżniające się użytym do ich budowy materiałem i bogatszą dekoracją. Stąd kilka schodków prowadziło do trzech brani (jedna z nich widoczna jest jeszcze w Rosyjskim Hospicjum Aleksandra), wybitych w najstarszym murze.