Nowy Testament
Nowy Testament jest drugą zaraz po Starym Testamencie część chrześcijańskiej Biblii, która powstała na przestrzeni lat pięćdziesiątych i do końca dziewięćdziesiątych pierwszego wieku naszej ery. Obecnie Nowy Testament stanowił będzie zbiór dwudziestu siedmiu kolejnych ksiąg, które przedstawiają sobą zapis wydarzeń z życia Jezusa i wczesnego kościoła oraz pouczenia, które kierowane są bezpośrednio do chrześcijańskich wspólnot. Niektórzy bibliści będą datowali powstawanie niektórych z ksiąg także jeszcze na duży okres kolejnego wieku, jednak większość z nich uważa, że wszystkie księgi powstawały w wieku pierwszym. Nowy Testament jest dla chrześcijan bardzo ważny, jest on bowiem głównym źródłem etyki oraz doktryny wyznawców Chrystusa, a także przekazuje on im bardzo wiele przydatnych informacji jak mają żyć i postępować, aby dostąpić zbawienia. Nowy Testament będzie składał się z czterech ewangelii streszczających życie Jezusa, z dziejów apostolskich, które opisują powstawanie wczesnego chrześcijaństwa oraz z kilkunastu listów, które przypisywane są głównie świętemu Pawłowi i które adresowane były do pierwszych z chrześcijańskich wspólnot.
Ewangelia św. Łukasza
Ewangelia ta tradycyjnie znajduję się w kanonie Nowego Testamentu jako trzecia w kolejności. Jej prawdopodobnym autorem jest Łukasz Ewangelista, który według przekazów miał być lekarzem i jednym z towarzyszy świętego Pawła. Oprócz tego przypisuje mu się także autorstwo dziejów apostolskich, a jako święty w kościele katolickim występuje jako patron wszystkich lekarzy. Ewangelia jego autorstwa jest zaliczana do jednej z trzech ewangelii synoptycznych – święty Łukasz poświęcał będzie tą ewangelię Teofilowi, a kieruje ją głównie do tych, którzy się nawrócili z religii pogańskich. Jako jedna z dwóch ewangelii będzie opisywała narodziny Pana Jezusa i jest jedyną, która czyni to najdokładniej.
Dzieje apostolskie
Łukasz Ewangelista jest także domniemanym autorem innej z ksiąg Nowego Testamentu, a mianowicie dziejów apostolskich. Obie z tych ksiąg dedykowane są tej samej osobie, łączyło je będzie podobieństwo jeśli chodzi o poglądy teologiczne oraz styl. W tej kwestii panuje powszechna zgoda uczonych kościoła. Tradycja chrześcijańska, która sięga pierwszej połowy drugiego wieku przypisuje autorstwo tychże ksiąg towarzyszowi misyjnemu świętego Pawła, czyli właśnie Łukaszowi. Paweł wymieniać będzie Łukasza Ewangelistę w liście do zboru w Kolossach jako ukochanego lekarza. Pierwsza wzmianka o autorze ewangelii znajduje się w tekście religijnym z drugiego wieku. Mimo wszystko jednak wielu uczonych argumentuje, że przypisywanie Trzeciej Ewangelii oraz Dziejów Apostolskich jednemu autorowi jest błędem, gdyż widoczne są różnice poglądowe, występują nieścisłości oraz sprzeczności pomiędzy samymi listami świętego Pawła, a dziejami apostolskimi oraz możliwość interpretowania na wiele różnych sposobów prowadzenia przez autora obserwacji.
Nie można mówić o Dziejach Apostolskich bez uwzględnienia trzeciej Ewangelii, gdyż zakładają one wyraźnie pierwszą Księgę (l, 1). Na początku Dziejów Apostolskich Łukasz mówi, jak widzi swoje wcześniejsze pismo – trzecią Ewangelię. Ukazuje ona to wszystko, „co Jezus czynił i czego nauczał”. Czyli odnosi się do ak¬tywności Chrystusa od początku aż do wniebowstąpienia (l,l-2;zob. 1,21-22). Teraz zaś aktywność ziemska Jezusa zostaje bezpośrednio powiązana z misją apostołów (1,2), któ¬rej celem jest bycie świadkiem Chrystusa „ w Jeruzalem i w całej Judei, w Samarii i aż po krańce ziemi” (2,8). Dar Ducha Świętego i powszechne świadectwo zajmują miejsce przywrócenia królestwa Izraelowi (1,6-8).
Dzieje Apostolskie ukazują następnie, jak świadkowie Jezusa po Jego wniebowstąpieniu i po otrzymaniu dam Ducha Świętego realizują otrzymaną misję. Tak jak zasadnicza struktura trzeciej Ewangelii oscylowała wokół podążania Chrystusa do Jerozolimy, tak teraz uczniowie wychodzą z Jerozolimy i idą „ aż po krańce ziemi”. Poczynając od Żydów docierają do pogan.
Łukasz podkreśla w Dziejach Apostolskich, że czas Kościoła, jak czas Jezusa, jest czasem dopełnienia zbawienia w historii, lecz wraz z nim ma także początek czas osta¬teczny. Ukierunkowanie historio-zbawcze służy leż do ukazania ciągłości nauczania od pro¬roków aż do Chrystusa za pośrednictwem świadków Jezusa – apostołów, szczególnie Pio¬tra oraz nade wszystko Pawia – prawdziwego misjonarza pogan. Dzieje Apostolskie uka¬zują więc nie tyle historię pierwotnego Kościoła, ile zwycięski bieg i jedność chrześcijań¬skiego nauczania.
Według wszelkiego prawdopodobieństwa Ewangelia Łukasza podobnie z resztą jak Dzieje Apostolskie powstawały w tym samym czasie, gdzie w datowaniu powstania ewangelii będzie wykorzystywało się argumentu zaczerpnięte bezpośrednio z dziejów apostolskich i na odwrót. Istnieją różne hipotezy co do tego tematu, najpopularniejsze z nich to jednak podawanie daty wczesnej, czyli okres około siedemdziesiątego roku naszej ery oraz daty późnej, czyli sto dwudziestego piątego roku naszej ery, nie do końca jednak wiadomo, która z nich będzie bliższa prawdzie.
Apokalipsa
Ostatnia księga Pisma Świętego której autorstwo przypisywane jest św. Janowi być może wyszła spod pióra któregoś z jego uczniów. Różni się ona od pozostałych ksiąg Pisma świętego tym że opisuje wydarzenia które dopiero mają się wydarzyć. Jan Apostoł miał pisać tę księgę na wyspie Patos. Księga ta w sposób symboliczny opisuje przyszłe wydarzenia które są związane z przyszłością świata. Ostatecznie zatriumfować ma Chrystus który przedstawiony jest jako baranek. Rozpoczyna ją „List do Siedmiu kosciołów które są w Azji” – w Efezie, Smyrnie, Pergamonie, Tiatyrze, Sardem, Filadelfii i Laodycei. Każde wyznanie coś dla siebie wybrało z Apokalipsy, np. Jest tam wizja „144” tysięcy zbawionych – dosłownie interpretowana przez świadków jehory, niewiasty obleczonej w słońce w której Kościół Katolicki widzi Maryję itd.