Ziemia Święta
Skrawek ziemi, ciągnący się wzdłuż wybrzeża Morza Śródziemnego, który łączy Syrię z Egiptem, znany jest pod nazwą Ziemi Świętej. Tutaj bowiem rozegrały się najważniejsze wydarzenia Starego i Nowego Testamentu, a przestrzeni wieków skrawek ten nazywał się Ziemią Kananejczyków, Amorytów, Izraela, Judy, w zależności od tego, jakie narody tu mieszkały. Od epoki hellenistycznej aż do czasów najnowszych najczęściej używana była grecka nazwa Palestyna, pierwotnie odnosząca się tylko do wybrzeża zamieszkiwanego przez Filistynów (hebr. Pelisztim ; Joz 13,2). Chociaż kraj ten oglądany na mapie może się wydawać skraw¬kiem południowej Syrii, odcięty jest jednak od niej i od innych graniczących z nim krain naturalnymi granicami: od północy zamknięty jest południowym łańcuchem Libanu na linii od Tyru do podnóża Hermonu (2814 m npm.) ; od wschodu Pustynią Syryjsko-Arabską ; od południa regionami pustynnymi, które rozciągają się bezpośrednio od Morza Martwego i Bcer Szeby ; od zachodu Morzem Śródziemnym. Powierzchnia nie przekracza 34 tyś. km2.
Granice
Polityczne granice kraju zdobytego i zamieszkiwanego przez Izraelitów Biblia określa bardzo często, gdy chodzi o tereny między Morzem Śródziemnym a Jordanem, wyrażeniem od Dan aż do Beer Szeby (Sdz 20,1 ; l Sm 3,20) ; natomiast w odniesieniu do terytorium położonego poza Jordanem, czyli Tran s Jordanii, używa określenia : od potoku Amon aż do góry Hermon (Joz 12,1).
Od miejscowości Dań (Tel aI-Qadi) u źródeł Jordanu do Beer Szeby, stanowiącej południowy skraj strefy stale zamieszki¬wanej, jest w linii prostej około 240 km (31°-33°16′ szerokości północnej), a od Morza Śródziemnego do granic Pustyni Arab¬skiej od 150 do 170 km (34°-36° długości wschodniej). Powierzchnia wynosi 24 124 km2, jest zatem ponad 12 razy mniejsza od Polski.
Granice polityczne zmieniały się jednak w różnych epokach historycznych. Największy obszar obejmowały za panowania królów Dawida i Salomona. Królestwo tego ostatniego rozciągało się od Potoku Egipskiego (al-Arisz) aż do Wejścia do Cha-mat w pobliżu Ba’albek (l Krl 8,65 ; 2 Krl 14,25).
Góra Kuszenia
Z centrum Jerycha można dotrzeć do Góry Kuszenia (Dżabal Quruntul). Ewangeliści po opisie chrztu Jezusa umieszczają natychmiast kuszenie : Zaraz też Duch wyprowadził Go na pustynię, mówi św. Marek (1,12) ; a św. Łukasz : Powrócił Jezus znad Jordanu i przez czterdzieści dni przebywał w Duchu Świętym na pustyni (4,1).
Chrystus nie musiał udawać się daleko. Wystarczyło wyjść na jedną z gór, które zamykają dolinę Jordanu od zachodu, by znaleźć się na pustyni. Tradycja czterdziestodniowego postu Jezusa jest wiązana z górą, która wznosi się niemal pionowo na równinie i nos: dziś nazwę Góry Kuszenia (albo Kwarantanny, czyli Czterdziestu Dni; stąd pochodzi arabska nazwa Dżabal Quruntul), Do jej zbocza uczepione są jak gniazda cele prawosławnego klasztoru greckiego, zbudowanego w roku 1895.
Znajduje się tu grota, gdzie miał przebywać Jezus w czasie czterdziestodniowego postu, gdy ukazał Mu się szatan, by Go kusić.
Aleksandrejon
Twierdzę zbudował król Aleksander Janneusz (zm. 76 prz. Chr.). Tu schroniła się jego żona Aleksandra Salome, rządząca krajem po śmierci męża, a następnie jej syn Arystobul II (w roku 63 prz. Chr., gdy przybył tu Pompejusz). W roku 57 prz. Chr. Gabiniusz i Marek Antoniusz oblegali twierdzę, która po zdobyciu została zrównana z ziemią. W roku 38 prz. Chr. odbudował ją Feroras, brat Heroda Wielkiego. Herod więził w niej w roku 30 teściową Aleksandrę i żonę Mariamme, a w roku 7 prz. Chr. pochował tutaj Aleksandra i Arystobula, dwóch synów, których miał z małżeństwa z Mariamme.
Na szczycie zachowały się partie murów. Cały znaleziony tam materiał archeologiczny nie pochodzi z czasów wcześniejszych niż okres rna-chabcjski. Należy zatem wykluczyć proponowaną przez niektórych identyfikację Qarn Sartabeh z biblijnym Sartaii (Joz 3,16).
Kościół św. Katarzyny
Kościół św. Katarzyny, jest kościołem parafialnym katolików obrządku łacińskiego w Betlejem. Został on wzniesiony przez oo. franciszkanów w rokn 1882 na miejscu wcześniejszego, o mniejszych rozmiarach, zbudowanego w średniowieczu.
Przed kościołem rozpościera sig piękny wirydarz średniowieczny. Pod wirydarzem znajdują się pozostałości murów monasteru św. Hieronima. Inne resztki murów, pochodzące z czasów Konstantyna i Justyniana, widać na zachód od wirydarza, koło cysterny zwanej cysterną św. Heleny. Na terenie przedsionka justyniańskicgo krzyżowcy wznieśli dzwonnicę z kaplicą na dolnym piętrze. Kaplica ta została odkryta w południowym krańcu wirydarza. Znajduje się tu średniowieczne malowidło, przedstawiające Najświętszą Maryję Pannę z aniołami, odnowione w roku 1950 przez C. Yagariniego. Pozostałe resztki klasztoru średniowiecznego znajdują się na północ od dzisiejszego klasztoru franciszkańskiego.
Źródło Maryi
Źródło jedyne jakie się znajdowało w Nazarecie jest obecnie sanktuarium. Maria, Matka Jezusa często tu przychodziła zaczerpnąć wody jak inne kobiety w Nazarecie. Tu według prawosławnych miało nastąpić zwiastowanie – anioł objawił się Marii po raz pierwszy. Mówi o tym apokryficzna legenda. W 1787 r. prawosławni mnisi greccy którzy zarządzają tym terenem wznieśli na ruinach kościół któremu nadali tytuł Zwiastowania. Na północnej części kościoła schodzi się po stopniach do studni nad źródłem. Stoi tu kościół. Malowidła w tymże kościele utrzymane są w stylu bizantyjskim. Dotychczas śladów innych budowli tu nie znaleziono.
Klasztor św. Eliasza
Szczyt góry Tabor dzieli się dziś na dwie części przedzielone murem. Część południowa należy do franciszkanów, zaś część północna do prawosławnych Greków, którzy posiadają tu kościół pod wezwaniem św. Eliasza, wzniesiony na rumach wcześniejszego, wspomnianego już przez historyków w czasie wypraw krzyżowych.
U roku 1183 oddziały Saladyna, nie mogąc zdobyć opactwa benedyktyńskiego wdarły się do klasztoru prawosławnego i złupiły go doszczętnie przy czym liczni wówczas mnisi ponieśli śmierć męczeńską. Na zachód od swego kościoła Grecy pokazują grotę, którą zwiedzali już poprzednio pielgrzymi, sądząc, że mieszkał w niej sławny Melchizedek,
współczesny Abrahama.